ลักษณะของภาษาเขมร  

                ๑.   ไม่ใช้รูปวรรณยุกต์    ยกเว้นคำว่า   เขม่า   เสน่ง

๒.  มักขึ้นต้นด้วยสระอำ     เช่นคำว่า    กำเดา   กำเหน็จ    จำเพาะ    ชำเรา    ตำรวจ  ตำบล    ทำนบ    บำเหน็จ    บำนาญ

๓.   ขึ้นต้นด้วย   บัง   บัน   บรร      เช่นคำว่า    บังคม    บังอาจ    บันดล    บันลือ    บรรจุ      บรรทม   

                ๔.   ใช้ตัวควบกล้ำและอักษรนำ     เช่นคำว่า    กระบือ   เขลา   โปรด   สรง   ฉบัง   เผด็จ  เสนียด    ถวาย    สนาน    ขจี

                ๕.   ใช้ตัวสะกด   จ   ญ   ร   ล     เช่นคำว่า    สมเด็จ    เผอิญ    เพ็ญ    ขจร    ดล    เมิล(ดู)